Mijn zoon is een verwend nest. Hij heeft geen respect voor de medemens en doet dingen buitenshuis die ik niet weet. Als moeder neem ik niet mijn verantwoordelijkheid, ontneem ik hem de kans om groot en sterk te worden en koop ik mijn schuldgevoel af.
Dit werd allemaal aan mij geschreven toen ik mij op social media mengde in een bericht over fatbikes op een forum voor mama’s. Ik heb namelijk een fatbike voor mijn zoon gekocht.
Dit is een weloverwogen besluit. Op het forum gaf ik aan dat er ook goede fatbike-rijders zijn. De reacties stroomden binnen. Het stemmetje in mijn hoofd zei: verantwoord jezelf. Dat heb ik niet gedaan.
Ik hoor en lees ook de berichten over fatbikes en hun berijders. Ook ik schrik van de berichten over de heftige ongelukken. Zelf heb ik ook ervaringen waarbij ik van links afgesneden wordt door twee jongens op één fatbike. De middelvinger die daarna naar mij wees staat nog op mijn netvlies. Ook zie ik wel drie rijders op één fiets met dikke banden waarbij ik mijn bedenkingen heb. Daarentegen ben ik onlangs bijna aangereden door een mevrouw van boven de 60, die op een e-bike met enorme vaart een kruispunt naderde. Ook zijn mopperde tegen mij.
Al met al denk ik wel dat het goed is dat er maatregelen, zoals helmplicht en een minimale leeftijd van 14 jaar, worden getroffen. Maar deze beslissing laat ik over aan de mensen die hierover gaan.
Terug naar het forum. Wat mij het meest steekt is dat mensen zo vast zitten in hun eigen mening en zo direct reageren. Doordat mijn zoon ‘zo’n ding’ heeft zou hij bij een bepaalde groep kinderen horen die niet opgevoed worden. Ondertussen heb ik wel een zoon thuis die zich happy voelt. Terwijl er een school met hetzelfde niveau om de hoek is, fietst hij zonder mokken naar een school buiten de woonplaats. We hebben voor deze school gekozen omdat zij hem wél de structuur en ondersteuning kunnen bieden die hij nodig heeft. Dat hij naar een school buiten de woonplaats gaat, is de aanleiding geweest om een fatbike te kopen.
Mijn zoon is heel zuinig op zijn fatbike en heeft ‘m zo gepimpt dat ie herkenbaar is en minder snel gestolen kan worden. Hij rijdt, waar het kan, de maximale snelheid zonder deze op te voeren. Dit laatste houd ik ook zeker in de gaten.
Op het forum schreef men veel over vroeger. Vroeger hadden we geen elektrische fietsen en gingen we op een gewone fiets naar een school 22 km verderop. Door weer en wind.
Vroeger was er geen mobiele telefoon, geen internet, geen google. Vroeger was er ook geen dyslexie, geen ADHD, geen autisme. Als vroeger een kind het niet kon redden op school, ging het gewoon naar ander onderwijs.
Er zijn nu meer mogelijkheden om je kind op school te houden, soms met extra begeleiding. Hierbij heb ik ook vaak mijn vingers gebrand door voor mijn kind op te komen. Mijn kind behoorde namelijk niet tot de gemiddelde leerlingen en heeft begeleiding nodig gehad, zowel op als buiten de school. Door deze ervaringen heb ik geleerd om bij mezelf te blijven en datgene te doen wat voor mij en mijn kinderen op dat moment het beste is.
Ik kom op voor die kinderen die door moeite met lezen en/of spelling, het lastig hebben in het onderwijs. Dit is mijn werk geworden. Met wat extra hulp zie ik kinderen vaak weer in hun eigen kracht komen. Ook mijn kind fietst nu vol zelfvertrouwen naar zijn nieuwe school. Dat hij op de fatbike mag gaan, maakt het voor hem draaglijker. School blijft namelijk toch echt school. Ondanks de oordelen van anderen, gaat hij tegen de stroom in. Het is jammer dat er zo snel geoordeeld wordt en dat ook hij in een ‘fatbike-hokje’ wordt geplaatst.
Natuurlijk hoop ik dat, als hij dingen doet die ik niet weet, dat hij verantwoordelijk is en zijn veiligheid en dat van een ander in de gaten houdt.
Maar daarin ben ik toch niet anders dan een andere ouder?
Comments